Maandag, 4 juni. Naar Struga.
Een reisdag, een reisdag begint altijd wat hectisch maar niet bij ons, wij verslapen ons ruim, de eerste caravans zijn al op pad als wij opstaan. Toch wel even schrikken. Snel douchen, ontbijten, iets mee voor de lunch en dan gaan we... naar Struga in Macedonië, toch bijna 300 km.
De natuur is schitterend, het eerste deel van de route gaat over de bergen en door de natuur. Dan zomaar een dorpje ergens in de bergen, een klein pleintje en een terras waar oude Griekse mannetjes (ja als je oud bent, dan ben de plotseling een mannetje, raar hè) aan de koffie zitten.
Dus we stoppen en al snel genieten we van een kopje koffie, al hebben we wel eens lekkerder gehad.... maar niet zeuren nou.
We gaan verder en na een flinke afdaling wacht daar de autosnelweg. Deze weg is pas nieuw en ziet er schitterend uit, het gaat door een breed dal tussen lage bergen in de verte. Hier wordt heel veel verbouwd, mais, boontjes en aardappelen, dat is wat we herkennen. Dan zijn we bij de
grens met Macedonië en dus paspoorten en ook de groene kaart wordt gecontroleerd. Er is iets met mijn remmen want ze piepen zo dat ik maar excuus maak bij de douaneman. Dan twintig meter rijden, weer een inspectie, deze keer of er ook asielzoekers in de auto of in de caravan zitten. Nee dus, en we mogen verder.
Nu gaan we door de stad Bitola, de tweede of derde stad van Macedonië (3 mln inwoners). Wat een sooi, een slechte weg, rommelig, chaos in
het verkeer. Hé een KAM-winkel, daar kunnen we even een boodschap doen, ik schiet het parkeerterrein op maar o schrik, het is klein en heeft maar één ingang en daar staan wij nu midden in. Ik manouvreer de car wat naar rechts zodat de iedereen er toch wel langs kan, behalve dan die
ene meneer met dat hele kleine autootje, hij tuutert en nog een keer en gebaart dat ik meer ruimte moet maken - zeker een groot ego. Maar nog steeds weet ik niet hoe ik hier weer uit kom. Emmie doet de boodschappen alvast. Dan staat een meneer dankzij mij helemaal klem, ik ga iets
achteruit en hij kan weg maar daardoor kan ik in de vrijgekomen ruimte achteruit steken en gelukkig, ook wij kunnen weer weg.
De route gaat weer over de bergen maar de natuur is hier anders dan in Griekenland, het is iets groener lijkt 't wel. Verder verloopt de reis voorspoedig en om drie uur staan we op de camping. Nou ja camping, het was vroeger - onder maarschalk Tito - een communistisch vakantie-oord met huisjes en caravans zonder wielen. Wat een vreselijke tijd moet dat geweest zijn.
Dinsdag, 5 juni. Struga.
Vandaag excursie naar Ohrid, hier een half uurtje vandaan. We gaan met de bus en de gids stapt ook alvast in op de camping, hij heet Dimitri
maar noemt zichzelf Dimitri-eur omdat hij zo snel spreekt. Hij blijkt een echte conferancier te zijn, de ene grap na de andere komt voorbij en op heel humorische toon vertelt hij over Macedonië en de Macedoniërs. Hoe hij in NL begon bij Corendon en TUI en hoe hij nu een eigen reisbureau heeft.
In Ohrid aangekomen gaan we als groep in een lange stoet door de stad, steeds achter zijn typische "Rick Velderhof hoedje" aan. De stad is wel
heel interessant en fraai gerestaureerd en daar is men nog steeds mee bezig. De stad is ook toeristisch een grote trekpleister vooral voor Nederlanders, vaak zie je bordjes: "Wij spreken Nederlands". Er zijn meerdere zeer oude kerken, die dan weer Orthodox zijn en dan weer
Moslim en dan weer Orthodox, net wie de overheerser was door de eeuwen heen. Er is een typische bouwstijl, huizen zijn klein beneden maar elke etage is zeker een meter groter. Bovenop een rots is een oud fort maar te ver weg om te bezoeken.
's Middags gaan we met bootjes naar een restaurant voor de lunch. Het is een prima gelegenheid met life muziek, zelfs "Tulpen uit Amsterdam" wordt gespeeld. We mogen nog een uur in de stad rondwandelen om inkopen te doen in de stad van de zg. Ohrid parels.
Eind van de middag is er een verjaardags feestje want twee van de deelnemers zijn jarig. Het was een gezellige dag, welterusten.
Woensdag, 6 juni. Struga.
Vandaag een vrije dag, dus wat was doen, wat zonnen, wat puzzelen, wat lezen, een heerlijk rustige morgen bijna iedereen is weg, naar de stad Struga, inkopen, fietsen of wandelen.
Na de lunch gaan we ook even naar Struga maar na de cultuur-historisch rijke stad Ohrid is Struga oninteressant. Het enige leuke is een kanaal door de stad waar het meer in 'leeg loopt' met donderend geweld. Aan weerszijden is het aantal cafeetjes en restaurantjes niet te tellen, de winkelstraat is gezellig druk en auto vrij. Maar het is vooral chaotisch, we komen door een soort nieuwbouw buurtje waar een aantal schitterende huizen gebouwd zijn achter een vrij groot transformator gebouw, wie bedenkt nou zoiets?
We doen wat boodschappen en gaan naar de car. Vanavond gaan we ..... wat .... alweer ..... uit eten met een man of acht. Groetjes.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Kun je dit voormalige kamp wel een camping noemen, helaas wel, het heeft alle kenmerken: een slagboom, een veld en een sanitair gebouw. Maar de geschiendenis druipt er nog aan alle kanten vanaf. Het sanitair is niet allemaal funcioneel maar er wordt wel elk uur schoongemaakt. Verder is er niks, nog niks en dat geeft hoop.
Donderdag, 7 juni. Naar Shkoder.
Vandaag weer een reisdag. We naderen het einde van deze grote Griekenland rondreis en het aantal dagen dat we nu achtereen op een camping verblijven is steeds korter, nu meestal maar twee nachten. Vandaag gaat de tocht naar Shköder in Albanië aan het Shködra meer. We
zijn vandaag echt als allerlaatste weg, het is half tien geweest als we de camping afrijden. De natuur is erg fraai en de douane doet niet moeilijk. Het is inmiddels half elf geweest en dus zin in koffie. We zien een leuk wegrestaurant, nieuw en schoon. Ik vraag twee kop koffie voor twee euro (dat is alles wat ik heb aan kleingeld, betaal je met papier, dan krijg je waardeloos Albanees geld terug, nergens in te wisselen). Dat is ok en even later hebben we de lekkerste koffie ooit in Albanië gedronken.
Even afgeleid bij Librazhd (wat een naam), we moeten links aanhouden maar gaan rechtdoor het dorpje in. We rijden bijna de autovrije winkelstraat in, achteruit kan ook niet, dus maar rechtsaf de eerste zijstraat in. Mw. T ziet direct kansen om ons weer op de goede weg te helpen. We gaan eerst omhoog, dan over een brug met grote gaten in het wegdek, dan nog smaller verder omhoog, rechtsaf roept Miep maar dat gat daar duiken wij niet in, 25% omlaag, lekker niet doen, dus nog verder omhoog, dan voor twee huizen wordt de straat breder. We stoppen, koppelen de car af, keren deze met de mover en haken 'm dan weer aan de auto, zelfde weg terug, is de enige oplossing.
Dan door Elbasan, wat een stad, wat een sooi en wat een mooi decor voor het programma "Gekken op de weg". Daar wordt je niet blij van. De weg wordt nu wat beter, zelfs vierbaans, zo te zien met subsidie van de EU. Moeten we toch eens over praten meneer de minister. Dan Dürres, de belangrijkste havenstad van Albanië, wat een drukte en dat met die gekken op de weg. Gelukkig gaat alles goed al is het soms wel even extra opletten. Maar wat een rare tegenstellingen hier, prachtige huizen, paleizen bijna en dan weer van die armoedige huisjes. De meerderheid van de auto's is een Mercedes en vaak niet zo heel oud. Armoe? Maffia? Corruptie? Wie 't weet mag 't zeggen.
Uiteindelijk komen we om vijf uur aan op de camping maar als dan de auto weer niet past naast de caravan met een stoel ervoor ben ik er helemaal klaar mee. Het scheelt niks of ik had de boel weer ingepakt en was zo doorgereden naar Gasselte, vandaag nog.
's Avonds is er een etentje met een Albaneese folkloristische zang en dansgroep. Het eten is ok, maar al weer te veel. Wat kunnen die mensen hier toch veel eten, vooral vlees. Gisteravond hadden we ook al vleesporties van 250 of 500 gram, abnormaal voor ons begrip.
Nou genoeg voor vandaag, morgen misschien weer wifi, praten we dan verder. Welterusten.
Vrijdag, 8 juni. Shkoder.
Vrijdag kan ook staan voor vrije dag, dat is wat we vandaag hadden, een vrije dag. Misschien eens tijd om eens over het weer te praten. Het is nu al vanaf de eerste week van de groepsreis dat het warm is. Warm is niet erg, kan best aangenaam zijn maar overdag temperaturen van over de 30 graden dan kunnen we niet zo goed aan. 's Nachts koelt het dan ook nauwelijks af en daarom slaap ja vaak slechter dan je gewend bent.
Voor vanmiddag is regen voorspeld maar het wil maar niet komen. Nou tot zeven uur dan, het begon met wat kleine drupjes, dan een buitje, dan wat onweer, dan een felle bui, dan weer droog. Maar dan begint het pas echt. Velen moeten hun uitvouwbare luifel vasthouden of indraaien en ook onze j.b.f. luifel gaat los. Eén haring vliegt er uit, ik heb de zwembroek nog aan en pak snel de lijn en de haring maar ik heb geen hamer, dus hou ik de stok maar vast, dan vliegt het zeil van de stok en even later een tweede haring los, ik hou het voor gezien en maak de hele luifel los. Er vallen zelfs hagelstenen en het duurt meer dan twee uur voordat het weer droog is. M.a.w. het kan hier ook goed tekeer gaan. Morgen weer een reisdag, dus vroeg naar bed we willen ons niet weer verslapen en zetten de wekker. Welterusten.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Over deze camping niets dan lof, keurig sanitair, mooi schoon, goed restaurant, strand met stoelen en redelijke plaatsen maar niet voor auto + caravan + stoel & tafel.
Zaterdag, 9 juni. Naar Dubrovnik.
De dag begint al vroeg, om drie uur 's nachts is er weer een onweer, gelukkig hebben we nu alles ingepakt, het meeste is droog. Maar nu moeten de dakluiken dicht omdat het anders inregent. Door het onweer zijn we wel wakker geweest maar desondanks toch goed geslapen. We willen niet te laat weg en zijn al om zeven uur opgestaan. Om twintig over acht staan we klaar voor vertrek maar we kunnen nog niet weg want het
hele veld staat vol met vertrekkende campers en caravans. We zetten eerst maar even koffie voor onderweg. Het is al negen uur geweest als we dan eindelijk rijden. Het begint niet goed. Al snel zijn we bij de grens met Montenegro maar daar is het een grote sooi, alles staat vast, we staan
om onduidelijke reden een half uur stil. Het blijkt dat er wegwerk-zaamheden zijn en er dus minder banen beschikbaar plus nog dat een vrachtwagen ter plaatse geleegd moet worden - vast met 'n klein schepje.. Eén van de reisgenoten krijgt zelfs - horen we achteraf - flinke schade aan zijn caravan door een openslaande deur van een naast hem staande vrachtwagen.
We zijn door de douane maar dan begint het weer te regenen, eerst een beetje maar dan met bakken valt 't uit de hemel. De natuur is mooi maar we zien er niet zoveel van. Gelukkig klaart het wat op en de licht beboste hellingen zien we rondom, schitterend. We komen door grote en kleine steden maar het is er altijd rommelig - anders weet ik het niet te omschrijven. Vooral Budva is erg triest, rommelig, vreselijk druk, gekken op de weg, tegen het verkeer inrijdende auto's en brommers, verzin 't maar en 't gebeurt hier.
Net voorbij Budva stuurt Mw. T. ons weer over een kortere weg. Maar deze blijkt erg stijl en wanneer ik moet stoppen voor verkeer op een voorrangskruising dan gaat 't mis, de motor slaat af, de rem kan de caravan niet houden op deze helling, achter mij wordt al druk geclaxoneerd en als ik snel weer start giert de koppeling zodat we in de stank zitten. Ik neem maar voorrang want anders kom ik hier nooit meer vandaan.
De route gaat nu rond een binnenmeer bij Kotor maar daar zijn net een paar bussen geleegd en is een cruiseboot afgemeerd, dus over 3 km doen we bijna een uur. Dat alles door een voetgangers verkeerslicht dat voordurend op rood staat, want de voetganger heeft voorrang, ook al
staat er 5 km file. Belachelijk - ofschoon dat in NL ook gebeurt.
De route rondom het 'meer' zou erg mooi zijn maar dat is dan vanuit een tourbus of helikopter, wij zien niks. Uiteindelijk is het half zes als we aankomen op de camping in Dubrovnik maar we zijn niet eens de laatsten. Bij goed weer willen we morgen naar Dubrovnik, het schijnt een mooie oude stad te zijn - en één die nog bestaat! tot morgen.
Zondag, 10 juni. Dubrovnik.
Dubrovnik, daar horen we in diverse reis reclames veel over maar vandaag gaan we t zelf zien, ff kijken of 't wel klopt. Het is tien uur als we in de
bus stappen, gewoon een stadbus, kaartje kopen bij de receptie van de camping en instappen maar. We gaan vandaag opnieuw op stad met
Johan en Lieve uit ons buurland België. De bus is al vol en wordt nog voller tijdens de rit maar na enige tijd stopt de chauffeur niet meer bij de haltes, er kan echt niemand meer bij. Na amper tien minuten zijn we bij de eindhalte, vlak voor de poort naar de Oude Stad. Maar eerst even aan onze verslaving werken met een lekker kopje koffie, voor een ... wat, zo duur, wat, drie euro veertig voor één kopje koffie, dat hebben we weken niet meegemaakt. Maar we weten het wel, we zijn op weg naar het noorden en het zal elke dag duurder worden dan de vorige dag. Natuurlijk is een restaurant in of bij de Oude Stad duurder dan bij de grote haven.
De Oude Stad is volledig ommuurd en heeft daardoor een bijzondere uitstraling. We wandelen door de bijzondere straten van de Oude Stad, talloze kerken, groot en klein zijn er te vinden. Gewone huizen nu in originele staat in gebruik als restaurant of winkeltje. Het is er gezellig druk, het is geen Venetië. We mogen na het betalen van een schandalig hoge toegangsprijs (150 Kuna) de oude muren op lopen. Het is erg bijzonder en ook hier weer kleine winkeltjes en zelfs een paar restaurants. Vanaf de muren heb je een geweldig uitzicht, zowel op de Oude Stad als op de
omgeving en de zee. Maar er wonen ook nog gewone mensen in deze stad, die de was buiten hangen, een moestuintje hebben en een klein
terras. Dat is natuurlijk niet echt leuk al die inkijk.
We hebben al ruim twee uur gelopen als we besluiten ergens te lunchen, het is lekker en na een ijsje toe gaan we weer met de bus terug naar de camping. Het weer is vandaag best wel heet maar op de muren van de Oude Stad stond gelukkig een briesje, speciaal opgestuurd vanaf Curacao, waarvoor dank aan Hetty.
Morgen weer een reisdag, de laatste in groepsverband maar daarna is er natuurlijk nog voor iedere deelnemer de reis terug naar huis. We hebben al gehoord van reisgenoten die eerst nog 'even' door Italië gaan, of door Frankrijk. Wij willen in een zo recht mogelijke lijn naar ons eigen huisje op de Drentse heide. We houden u op de hoogte.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? De camping is erg groot en er zijn maar heel weinig sanitair gebouwen dus 's morgens en 's avonds veel lopen. Er is een vriendelijke receptie die je helpt bij geld wisselen en buskaartjes. Een winkeltje, geen idee, niet gezien.
Naar de volgende week.